Καλωσορίζουμε σήμερα, το πλήθος των συναδέλφων που παραβρίσκονται στη Γενική εκλογοαπολογιστική μας Συνέλευση. Η σημερινή συνέλευση δεν αποτελεί για μας μια απλή τυπική συνέλευση του κλάδου, αλλά έχει το χαρακτήρα γιορτής, μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία. Πάνω από 500 νέες εγγραφές  μελών στο Σωματείο μας πραγματοποιήθηκαν από τη στιγμή που ξέσπασε η υγειονομική κρίση και που προμύνηε τις δυσκολίες που θα ακολουθούσαν, το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο χώρος μας, την εποχή που εισήλθαμε στη νέα οικονομική καπιταλιστική κρίση, αλλά και την αναγκαιότητα του συλλογικού οργανωμένου διαλόγου και αγώνα.

Το ΣΕΗ στάθηκε με επάρκεια στις μεγάλες καμπές της ιστορίας τις χώρας μας, διανύοντας πάνω από 100 χρόνια πορείας, δράσης, κύρους. Πάλεψε μέσα από τις δυνάμεις του για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ηθοποιών, των καλλιτεχνών συνολικότερα, δίνοντας ελπίδα και στους υπόλοιπους εργαζόμενους, εκεί που εκφράζονται μεγαλύτερες δυσκολίες αντίστασης, με την ακτινοβολία που η ίδια η φύση του επαγγέλματός μας, εξοπλίζει τον κόσμο, πάνω στη σκηνή αλλά και πλάι στον κόσμο, στο δρόμο, στο κοινό μας δηλαδή, σε όλες τις αντίξοες συνθήκες. Κυρίως όμως, στάθηκε όρθιο και δυνατό σε κάθε εποχή που το διακύβευμα ξεπερνούσε τα στενά όρια του κλάδου μας, όπως και σήμερα.

Μέτρησε πολλές νίκες σε σχέση με το επάγγελμά μας. Κατάφερε πολλές φορές τα ακατόρθωτα. Ακόμα και σήμερα, το ότι ο κλάδος ξεσηκώνεται, απαιτώντας αυτό που όλοι θεωρούμε αυτονόητο, είναι αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης του Σωματείου όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπου ριζώθηκαν  βαθιά οι ιδέες για τα δικαιώματά μας μέσα από τους αγώνες μας. Κυρίως δημιουργήσαμε και εξακολουθούμε να δημιουργούμε μέσα από τη δράση μας, το έδαφος για να αναπτυχθεί η εργασιακή συνείδηση των συναδέλφων, να απαιτήσουν, να διεκδικήσουν, να μή σταθούν ακροατές ή χειροκροτητές σε ένα έργο που παίζεται με άλλους πρωταγωνιστές. Να γίνουμε οι ίδιοι πρωταγωνιστές στη ζωή μας, στο παρόν και στο μέλλον μας, να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, να παλέψουμε για μια πραγματική τέχνη που θα δημιουργείται από μας με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Μέσα από αυτή την πορεία, ξεπήδησαν τεράστιες προσωπικότητες του χώρου, που ανέδειξαν το πολύ σημαντικό για εμάς. Ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν μετριέται μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά συνδυάζει την ανθρωπιά του με τη δράση του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, ακόμα κι όταν χρειαστεί να θυσιάσει την καρριέρα του, την προσωπικότητά του έναντι του συλλογικού καλού, μέσα στο κίνημα. Ιδιαίτερη αναφορά θα θέλαμε να κάνουμε σε ένα τέτοιο πρόσωπο που αναδύθηκε μέσα από αυτή την διαδικασία και που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως όλους τους άλλους, την Ασπασία Παπαθανασίου. Τα βήματά της θα παραμείνουν ίχνη ανεξείτηλα προς την κατάκτηση του μεγαλύτερου δυνατού βαθμού του ανθρώπου- καλλιτέχνη.

Η περίοδος που διανύουμε, αποτελεί κατά την άποψή μας, μια από τις πιό κρίσιμες καμπές της νεότερης ιστορίας μας. Το Σωματεό μας είχε έγκαιρα προετοιμαστεί για μια τέτοια κατάσταση, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα αντανακλαστικά που επέδειξε στην ιδιαίτερη φάση της προσαρμογής της δράσης μας. Τα τελευταία χρόνια δόθηκε τεράστιος αγώνας να αναστηθεί το Σωματείο, σε συνθήκες απογοήτευσης από τις εναλλαγές παρόμοιων πολιτικών αλλά διαφορετικών κυβερνήσεων, με όλες τις πιθανές συνθέσεις και χρώματα. Σε συνθήκες μοιρολατρίας, φόβου, εργασιακής τρομοκρατίας, συνδικαλιστικού ξεπουλήματος, σταθήκαμε όρθιοι, δυνατοι, σε μια προσπάθεια πραγματικής συσπείρωσης με γνώμονα τη θέση μας στη παραγωγική διαδικασία του θεάτρου, παλέψαμε να κρατήσουμε το Σωματείο ζωντανό, μαχητικό, ώστε σε συνθήκες αντικειμενικά δύσκολες, να ξέρει ο ηθοποιός που πρέπει να καταφύγει. 

Τα προηγούμενα χρόνια, εφαρμόστηκαν πολιτικές που πέταξαν πραγματικά στη σύγχρονη φτώχεια το σύνολο των εργαζόμενων και που κατέστρεψαν το επάγγελμά μας. Μέσα από την εφαρμογή των αλλεπάλληλων μνημονίων και των χιλιάδων αντεργατικών νόμων, διανύσαμε μέσα σε λιγοστά χρόνια, ταξίδι στην εποχή του 1800. Αυτό κι αν είναι τέχνη. Καταργήθηκαν στο θυσιαστήριο του κέρδους όλα τα εργασιακά δικαιώματά μας, η ίδια μας η τέχνη τελικά. Επικράτησαν, αφού καταργήθηκε η Συλλογική μας σύμβαση, εργασιακές σχέσεις μεσσαίωνα. Απλήρωτες πρόβες, ανασφάλιστη εργασία, αδήλωτη εργασία, ωρομισθία, ατομικά συμφωνητικά, συμβάσεις αορίστου χρόνου, μερικής απασχόλησης, συμβάσεις έργου, ημερήσιες συμβάσεις, τεράστια ανεργία, ετεροαπασχόληση. Ότι δηλαδή ισχύει και με τη βούλα, στο χώρο της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, στον τουρισμό. Εκεί που θεσμοθετημένα οι εργαζόμενοι δουλεύουν με τη σαιζον χωρις ρεπό και με 16 διαφορετικές σχέσεις εργασίας εξαντλητικά και που οι επενδύσεις ρέουν ποτάμι. Έρχεται με αυτόν τον τρόπο στο προσκήνιο και πάλι το μεγάλο ερώτημα της εποχής. Άραγε όπου έχουμε ανάπτυξη, τεράστιες επενδύσεις, άυξηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, παρατηρούμε εξυπηρέτηση και των δικών μας συμφερόντων ή τον αργό μας θάνατο; Δικαιώνονται οι κόποι μας; Τα όνειρά μας; Καλύπτονται οι σύγχρονες ανάγκες μας; 

Και πράγματι την κρίσιμη αυτή στιγμή ο κλάδος επέδειξε τα απαραίτητα αντανακλαστικά. Κατέφυγε στο σωματείο του. Στο συλλογικό αποκούμπι του. Στο Σωματείο, που το έβλεπε όλα τα προηγούμενα χρόνια να πασχίζει να διατηρήσει τα κεκτημένα μας. Να κατακτήσει από την αρχή την αξιοπρέπειά μας. Μας έβλεπε με όλα τα στραβά και τις αδυναμίες μας να είμαστε εκεί. Να μην το βάζουμε κάτω. Να παλεύουμε με αναντίστοιχες δυνάμεις έναν εχθρό που οι περισσότεροι νομίζουν ανίκητο. Να μην υποχωρούμε την στιγμή που οι περισσότεροι πήγαιναν σπίτι τους χρόνια πριν την καραντίνα. Οι συνάδελφοι, μας έβλεπαν κάθε μέρα στα θέατρα, σε συζητήσεις, σε αγώνες κατά της εργοδοσίας, στην επιθεώρηση εργασίας, στο ΙΚΑ, στην προσωπική υπόθεση του καθενός, στην αλληλεγγύη, στους μεγάλους αγώνες πλάι στους υπόλοιπους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα, στους υγειονομικούς, σε όσους μας είχαν ανάγκη. Στις μεγάλες απεργίες ενάντια στις κυβερνήσεις που καταστρέφουν τη ζωή μας, υποθηκεύουν το μέλλον μας, μέσα από τις απέραντες ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Τέχνη, στον πλούτο και στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μας. Στις μεγάλες κλαδικές απεργίες, στις δράσεις έξω από τα θέατρα, στις αλλεπάλληλες συνελεύσεις. Είμασταν εκεί και δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις ξεπερνώντας τον εαυτό μας και τις φυσικές μας αντοχές. Θυσιάσαμε όλο το προσωπικό μας χρόνο, πιθανώς και την όποια προσωπική θεατρική μας πορεία, για το γενικότερο καλό του θεάτρου. 

Δεν τα κάναμε όλα σωστά, ούτε όπως θα θέλαμε. Όμως βάλαμε στόχους αναγκαίους, επίκαιρους, τους παλέψαμε με πάθος και πολλούς τους κερδίσαμε και αυτό το αναγνωρίζουν οι περισσότεροι.

Παραλάβαμε ένα Σωματείο αποδυναμωμένο, αποσυσπειρωμένο, συκοφαντημένο και καταφέραμε να το επαναφέρουμε στο ιστορικό του κύρος. Εκεί που πάντα ανήκε. Παραδώσαμε ένα σωματείο το 2012 με υπογεγραμένες συμβάσεις σε όλους τους θεατρικούς χώρους. Παντού. Παραλάβαμε το 2016 ένα Σωματείο με δύο ΣΣΕ υπογεγραμμένες στα χαρτιά, που εμπεριείχαν μνημονιακούς νόμους, και μέσα από μακροπρόθεσμους αγώνες, παραδίδουμε 3 πραγματικές ΣΣΕ μέσα στις τριάντα που απέμειναν πανελλαδικά. Η ΣΣΕ με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ανοίγει το δρόμο για την διεκδίκηση των ΣΣΕ για όλα τα ΔΗΠΕΘΕ, καθώς καταρρίπτει τα ανεδαφικά επειχηρήματα των πολιτικών ηγεσιών των υπόλοιπων ΔΗΠΕΘΕ και πρέπει η επόμενη διοίκηση να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Η ΣΣΕ με το Εθνικό θέατρο διαμορφώθηκε μετά από οκτώ μήνες σκληρού αγώνα, ως μια σύμβαση διαμάντι στο χώρο, απαλλαγμένη από μνημονιακούς όρους, με προωθημένες αυξήσεις στο οικονομικό σκέλος και στο συνολικό αριθμό συμβολαίων, αυξάνοντας τις θέσεις εργασίας μας και φέρνοντάς μας πιό κοντά στους σύγχρονους όρους εργασίας του καλλιτέχνη στον πολιτισμό. Η ΣΣΕ στο Κρατικό θέατρο, ήρθε μετά από τη μεγάλη συσπείρωση των ηθοποιών του Κρατικού στο Σωματείο τους και μετά από δυο χρόνια αγώνα αντοχής και τρεις μήνες απεργίες υπογράφηκε τελικά καθαρή, κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Αυτές είναι συμβάσεις όλου του κλάδου και πρέπει όλοι να προβληματιστούμε για το ότι ο κάθε ηθοποιός που δουλεύει εκεί, δουλεύει με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας χάρη στον αγώνα του Σωματείου του. 

 Καλούμε τον κλάδο να προβληματιστεί. Πού θα ήμασταν τώρα αν είχαμε πάει κι εμείς σπίτια μας όπως κάποιοι άλλοι; Αν καλούσαμε κι εμείς σε αποχή από το σωματείο; Αν αποσύραμε τις δυνάμεις μας; Αν παραιτούμασταν σε κάθε δυσκολία και έκθεση απέναντι σε κυβέρνηση και εργοδοσία; Αν διαλαλούσαμε κι εμείς πως το Σωματείο πέθανε, δεν έχει καμιά πλέον χρησιμότητα, αν καλλιεργούσαμε την απαισιοδοξία; Που θα πήγαινε όλος αυτός ο κόσμος; Κι όμως όσοι το κάνανε, έρχονται και πάλι με τα ίδια ψεύτικα συνθήματα να ζητήσουν την ψήφο του κλάδου για την απραξία τους. Καλούμε όλο τον κλάδο σε ενεργή συμμετοχή στο σωματείο του, μακριά από κάθε παθητικότητα και ψεύτικους διαχωρισμούς, να δώσουμε τη μάχη από άλλη θέση. Πάντα έτσι καλούσαμε και έτσι θα συνεχίσουμε να δρούμε.

Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο χώρο μας δεν ήρθαν από τον ουρανό. Είναι απόροια συγκεκριμένων πολιτικών και κυβερνήσεων που ανέλαβαν την ευθύνη να κυβερνήσουν τον τόπο και να διαχειριστούν ένα σάπιο σύστημα που νοιάζεται μόνο για τους λίγους. Και το υπηρέτησαν με συνέπεια, παρά τα κάλπικα συνθήματά τους που δυστυχώς ακόμα επηρρεάζουν τον κόσμο. Έχουν ευθύνη για τις πολιτικές επιλογές τους και όχι άγνοια, όπως επιδιώκουν κάποιοι να αποπροσανατολίσουν, προκειμένου να αποκρυφθεί η πραγματική τους στρατηγική σύμπλευση. Και ευθύνη έχουν και οι συνδικαλιστές τους, που προσπαθούν, τη μια ευθέως και την άλλη ως ανεξάρτητοι, το κατά πως βολεύει, να μετατρέψουν την αγανάκτησή μας σε χειροκροτητικό κοινό των κυβερνήσεων που εξυπηρετούν. Με ωραιοποιημένα αιτήματα δικηγορίστικης λογοκοπίας που μοιάζουν όμορφα στα αυτιά, σύγχρονα, κόντρα σε κάθε ξύλινο λόγο και που ως ουσία έχουν το επίκεντρο της πολιτικής ουσίας που είναι στα σκαριά και που πάντα εξυπηρετεί τη μεγάλη εργοδοσία.

 Αυτή τη στιγμή και με αφορμή την πανδημία, η σημερινή κυβέρνηση εχει περάσει και εξακολουθεί να περνάει σωρεία μέτρων που καμμία με την πανδημία δεν έχουν σχέση. Χρησιμοποιεί τις επιχορηγήσεις και τις επιδοτήσεις ως χρηματοδοτικά εργαλεία που θα συγκεντρώσουν ακόμα περισσότερο την καλλιτεχνική δραστηριότητα και παραγωγή σε λίγους παίχτες, στα μεγάλα ιδρύματα και στους επενδυτές, που προβάλουν πλέον ως απόλυτοι καθοριστικοί παράγοντες της ζωής μας και του έργου μας. Μέσα από αυτές τις νομοθεσίες παγιώνονται οι εργασιακές πρακτικές της ελεύθερης αγοράς που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, κλέβουν πραγματικά την ιδιοκτησία του έργου μας μέσα από τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα. Παράλληλα μοιράζουν και κάτι λιγοστά αριστερά και δεξιά για να βουλώνουν στόματα, να προλαβαίνουν αντιδράσεις ή να εξυπηρετούν συγκεκριμένους κύκλους ψηφοφόρων. Δεν μπορούν όμως σε καμιά περίπτωση αυτά να βάλουν φρένο στην προδιαγεγραμμένη πορεία του κλεισίματος των μικρών θεατρικών χώρων, των επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων του θεάτρου, των ομάδων και των εταιρικών θιάσων, γιατί αυτοί συνθλίβονται στην πίεση του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς με τους μεγάλους. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να βάλουν φρένο στη φτωχοποίηση της μισθωτής εργασίας στο χώρο μας και μας ωθούν όλο και περισσότερο προς την πληρωμή με το κομμάτι. Φρένο σε όλα αυτά μπορεί να βάλει μόνο ο συλλογικός οργανωμένος αγώνας μας, μέσα από το σωματείο μας, όταν αυτός αμφισβητεί το κύριο. Την εμπορευματοποίηση της τέχνης. Την έκπτωσή της στην αγοραία αντίληψη. Την παραίτηση από την λογική πως αποτελεί δικαίωμα. Τσι μας πήραν τα σπίτια, έτσι μας αφαίρεσαν την πρόσβαση στην Υγεία, έτσι κατάντησαν την Παιδεία και βγάλτε συμπεράσματα για την Τέχνη.

Βλέπουμε διάφορες απόψεις να κυκλοφορούν σε μορφή διακυρήξεων για την κατεύθυνση της ιδεολογικής σκέψης της συλλογικότητάς μας. Και παρατηρούμε πως οι περισσότερες κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την επιχειρηματικότητα και την στήριξή της. Αναρωτιόμαστε κυριολεκτικά αν προέρχονται από αιτήματα εργοδοτικών ενώσεων και ιδρυμάτων ή από παρατάξεις του σωματείου. Ας αναρωτηθούμε όλοι. Στην περίοδο της κρίσης και στην περίοδο της ανάπτυξης, όπου βάθυνε η επιχειρηματικότητα και στο ελεύθερο θέατρο και στις κρατικές σκηνές και στα ΔΗΠΕΘΕ, τα πράγματα καλυτέρεψαν ή έφτασαν στο απόλυτο αδιέξοδο για εμάς; Και ποιοί βγήκαν κερδισμένοι;

Στην προηγούμενη οικονομική κρίση πράγματι αυτό που ονομάζουμε θεατρικό τοπίο άλλαξε. Η παραδοσιακή μορφή με τους θεατρικούς επιχειρηματίες συναδέλφους σχεδόν εξαφανίστηκε για να μπουν στο προσκήνιο άλλου τύπου κεφάλαια. Εμφανίστηκαν στο θέαμα να επενδύουν εφοπλιστές, μέτοχοι ΜΜΕ, τραπεζών, μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων. Χρειαζόντουσαν λοιπόν, διαφορετικές σχέσεις εργασίας προκειμένου να επενδύσουν χωρίς ρίσκο με μεγαλύτερη κερδοφορία. Χρειαζόντουσαν να φύγει από τη μέση ένα μεγάλο πανελλαδικό σωματείο που θα στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά τους, που θα λύσσαγε, που το φοβόντουσαν για συγκεκριμένους λόγους και το βάφτιζαν κομματικό. Το ΣΕΗ. Χρειαζόντουσαν ένα σωματείο συνομιλητη σαν τη ΓΣΣΕ, για να προχωρήσουν αναίμακτα. 

Σήμερα συνάδελφοι, σας λέμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη της εκτίμησής μας, πως προχωράνε στην μεγαλύτερη αλλαγή αυτου του θεατρικού τοπίου των τελευταίων τριάντα ετών. Ότι ξέραμε μέχρι σήμερα θα πάψει να υπάρχει και οι άμεσα επόμενες γεννιές καλλιτεχνών, θα ωριμάσουν σε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό τοπίο που θα θεωρούν αυτονόητο. Η θεατρική δραστηριότητα θα συγκεντρωθεί σε ακόμα λιγότερα χέρια, με προεξέχοντες τα μεγάλα Ιδρύματα και τις κρατικές σκηνές στις οποίες ήδη πάτησαν πόδι. Η ελληνική ιδιομορφία με το πλήθος των θεατρικών χώρων, τη δημιουργία έργων, ομάδων, την επιλογή του καλλιτεχνικού περιεχομένου και του ιδεολογικού προσανατολισμού θα εξαφανισθεί συνεπώς σε μεγάλο βαθμό. Η προσπάθεια αυτή εξυπηρετεί αφ’ ενός την μεγαλύτερη παροχή κερδοφορίας στην ιδιωτικοποιημένη παραγωγή του θεάματος και αφ’ ετέρου στο ακόμα πιο σημαντικό για αυτούς, την ιδεολογική χειραγώγηση του κοινού, μέσα από τον απόλυτο έλεγχο του καλλιτεχνικού περιεχομένου, προκειμένου να μην αμφισβητείται το σύστημα και να δημιουργείται κλίμα συναίνεσης, ομοψυχίας, που θα προμοτάρει την δραστηριότητα αυτών των επενδυτών στους πραγματικούς χώρους της οικονομίας που δραστηριοποιούνται. Θέλουν δηλαδή να ελέγξουν την Τέχνη μας. Δεν είναι τυχαίο γιατί τους ενδιαφέρει ο χώρος του θεάματος, ούτε η κυβερνητική κατεύθυνση, της σύνδεσής μας με τον τουρισμό. Δεν είναι άραγε έτσι στην Αμερική; Δεν είναι έτσι στην Ευρώπη; 

Φτάνουμε λοιπόν και πάλι στο σημείο που ως δια μαγείας έχουμε για ακόμα μια φορά ένα εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια. Ένα ΣΕΗ που πρέπει για ακόμα μια φορά να βαφτίσουμε κομματικό και που πρέπει με τις εκλογές του να ασχοληθεί το σύνολο του αστικού τύπου που όλως τυχαίως ανήκει και στα ίδια κεφάλαια. Περίεργο. Τί την έπιασε την Καθημερινή με τις εκλογές του ΣΕΗ; Τον ΣΚΑΙ; Ολά αυτά τα ειδησεογραφικά site; Τόσα άρθρα για την κομματικότητα των ηθοποιών; Για να αλλάξει πλέυση το Σωματείο; Μήπως τελικά κάτι κάκουμε καλά; Σε αυτές τις εκλογές δεν θα έχουμε μια απλή παραταξιακή αντιπαράθεση θέσεων. Θα είναι η μεγάλη μάχη των καλλιτεχνών της εργασίας απέναντι σε ένα σύστημα με μηχανισμούς. Θα κριθεί για άλλη μια φορά το ποιός για ποιόν. Για αυτό καλά κρατεί η τακτική του διαίρειν και βασίλευε. Διαχωρισμοι για το τι ψηφίζουμε, διαχωρισμοί για το πόσα ένσημα έχουμε, διαχωρισμοί για το τί πτυχίο πήραμε, διαχωρισμοί παλιών και νέων ηθοποιών, για το ποιός είναι ηθοποιός, αλλά σε κάποιες συνελεύσεις και σε κάποιες διαδυκτιακές πλατφόρμες, εργοδότες, ιδρύματα και εργαζόμενοι μαζί….Ξαφνικά γύρω γύρω διαχωρισμός και στη μέση ενότητα. 

Η απερχόμενη διοίκηση απευθυνθήκαμε ενωτικά στον κλάδο. Αναδείξαμε τα ουσιαστικά προβλήματα και την πραγματική πηγή τους. 

Πολλές φορές ακούμε να μας λένε πως οι θέσεις μας είναι μαξιμαλιστικές. Δεν μας λένε όμως πως πρέπει να ζει ο καλλιτέχνης το 2020. Με επιδόματα; Με την προηγούμενη κανονικότητα η οποία μόνο για τους επιχειρηματίες ήταν κανονική; Με πόσα δηλαδή πρέπει να ζεί ένας καλλιτέχνης που δουλέυει τρεις με εξι μήνες το χρόνο; Με τί όρους και προϋποθέσεις; Ποιός είναι τελικά ο πολιτισμός τους; Η επενδύσεις; Αυτά λέει και η κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας και τα στήριξε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Πρόσφατα σε επίσκεψη του Πρωθυπουργού και της Υπουργού πολιτισμού στο Εθνικό Θέατρο, ειπώθηκε ξεκάθαρα πως οι ΣΣΕ δεν αποτελούν λυση. Για ποιόν σκέφτονται; 

Είναι φανερό πλέον πού μας πάνε. Χρησιμοποιούν υπαρκτά προβλήματα τα οποία οι ίδιοι δημιούργησαν ή άφησαν να διογκωθούν, για να εκβιάσουν, να μας βάλουν στο λούκι μέσα από την αντίληψη του εφικτού, του μικρότερου κακού, να υιοθετήσουμε αιτήματα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στους πολιτικούς σχεδιασμούς τους. Είναι υπαρκτό το πρόβλημα της καλλιτεχνικής παιδείας στη χώρα μας. Ποιός άφησε ανεξέλεγκτα να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο όλες αυτές οι σχολές, τα εργαστήρια, τα ΙΕΚ, τα τμήματα, μοιράζοντας αριστερά και δεξιά κάθε τύπου χαρτιά, για να μας πετάξουν να ανταγωνιστούμε μεταξύ μας στην αρένα της ελεύθερης αγοράς, της ανεργίας, της απληρωσιάς; Πού οδηγούν όλα αυτά τα παιχνίδια με τις τμηματικές ισοτιμήσεις; Είναι υπαρκτό το σχέδιό τους για κατηγοριοποίηση των σπουδών μέσα από την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την άμεση σύνδεσή της με την αγορά. Πολλών κατηγοριών φοιτητές, με πολλών ταχυτήτων συναδέλφους. Αυτό δηλαδή που επίσημα προτείνουν οι θεατρικοί εργοδότες στη σύμβαση που θέλουν να υπογράψουν και είναι και η μοναδική πρόταση που έχει κατατεθεί εκ μέρους τους. Το ίδιο θα πληρώνεται ένας, λένε, που έχει τρεις ατάκες και το ίδιο ένας πρωταγωνιστής; Λες και πληρωνόμασταν ποτέ το ίδιο. Αλλά θέλουν ο πρωταγωνιστής να πέσει στο μίνιμουμ που βάφτισαν μαξιμαλιστικό και οι υπόλοιποι να παίρνουμε 400 ευρώ και να λέμε ευχαριστώ. Που οδηγεί λοιπόν συνολικά η υιοθέττηση τέτοιων αιτημάτων γύρω από την ισοτιμία; Η θέση του Σωματείου μας, αναγνωρίζοντας τις τάσεις που επικρατούν στο πολιτικό σκηνικό, με βάση τα πραγματικά γεγονότα και αποτελέσματα, τοποθετείται καθαρά. Ανώτατη δημόσια δωρεάν καλλιτεχνική παιδεία και ισοτίμηση όλων των επαγγελματιών συναδέλφων μέσα από τις διαδικασίες του πανεπιστημίου. Ο αγώνας για κάτι τέτοιο, όχι μόνο αποτελεί λύση για το πρόβλημα, άλλα θέτει τις βάσεις για μια σοβαρή παιδεία στο χώρο και τους χαλάει τα σχέδια να μας διχάσουν ακόμα πιο πολύ κατηγοριοποιώντας μας. Ποιοί δεν το θέλουν; Ποιοί μετατοπίζουν τα αιτήματα και γιατί;

Πάνω σε αυτό πολλοί κύκλοι από το χώρο μας, που πατάνε και πάνω στην πραγματική αγωνία των συναδέλφων σε σχέση με τον αριθμό αποφοίτων και τα εργασιακά μας δικαιώματα, αξιοποιούν τις ίδιες δυσκολίες για να προτείνουν ως λύση τον αποκλεισμό, αυτό που υποννοούν ως ξεσκαρτάρισμα. Αυτοί το ονομάζουν άδεια άσκησης επαγγέλματος και η κυβέρνηση μητρώο. Το ίδιο ρεφραίν τραγουδάνε. Δεν μας εξηγούν όμως πόσοι θα πάρουν αυτή την περιβόητη άδεια και με ποιά κριτήρια και διαδικασίες. Θέλουν να παραμείνουν λίγοι, να μοιραστούν μεταξύ τους τα ωρομίσθια και τις απλήρωτες πρόβες. Χάρισμά σας ο θησαυρός. Εμείς παλεύουμε για έναν πραγματικό πολιτισμό, που θα καλύπτει τις ανάγκες του κοινού σε όλη τη χώρα. Για αναβάθμιση των ΔΗΠΕΘΕ σε κρατικές σκηνές με επαρκή χρηματοδότηση και την δημιουργία περισσότερων. Για επαρκή χρηματοδοτήσεις στο Εθνικό και Κρατικό που να εξυπηρετούν τη λειτουργία τους σε όλη την επικράτεια και στο εξωτερικό. Για ενίσχυση των επαγγελματιών, των ομάδων, των θεατρικών χώρων σε όλη τη χώρα, για ΣΣΕ, όπως πρέπει να γίνεται με κάθε δικαίωμα, με κάθε κτατάκτηση της πνευματικής ικανότητας του ανθρώπου. Απαιτείται όμως να αμφισβητηθεί το κύριο. Οι χρηματοδοτήσεις ρέουν προς τα μεγάλα Ιδρύματα με διάφορους τρόπους και ο κρατικός προυπολογισμός κατευθύνεται περισσότερο προς τη χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ παρά προς τον πολιτισμό. Τί ανθρωπισμός αλήθεια ένας καλλιτέχνης να μην αμφισβητεί αυτό. Τον πόλεμο. Και να θεωρεί δεδομένη την κατάσταση, να την αποδέχεται και να κοιτάει πώς πετώντας κάποιους έξω από την τρύπια βάρκα θα σωθεί αυτός. Κι εμείς συνάδελφοι, είμαστε μετανάστες του επαγγέλματός μας. Μεταναστεύσαμε σε άλλα επαγγέλματα για να επιβιώσουμε και στέλνουμε το υστέρημά μας πίσω στην πατρίδα, στην πατρίδα που δεν ξεχνάμε και που δεν θέλουμε να μας ξεχάσει,στο θέατρο. Κι εκεί που πήγαμε παρεισφρύσαμε. Και δουλεύουμε σε δουλειές άλλων, που σαφώς και αυτοί οι άλλοι έχουν εργασιακά δικαιώματα, το σπουδάσανε και που ίσως να θέλουν και μια άδεια άσκησης επαγγέλματος για να μην μπορούμε εμείς να μπούμε και να επιβιώσουμε. Τα βλέπουμε και με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί με τους θεατρολόγους. Έτσι θα πάμε; Δεν λέμε ότι στο επάγγελμα του ηθοποιού μπορεί να μπει και να το εξασκήσει οποιοσδήποτε. Χρειάζονται σπουδές, θυσίες, εξειδίκευση, γνώσεις. Αυτά όμως δεν λύνονται μέσα από την άδεια άσκησης επαγγέλματος και το βλέπουμε και από τα επαγγέλματα που τη διαθέτουν. 

Πάνω σε όλο αυτό το σκεπτικό, είναι φανερό, πως η ύπαρξη, δράση και οι θέσεις του Σωματείου, δεν είναι μια απλή υπόθεση αν θέλουμε να αποτελεί ένα πραγματικό εργαλείο πίεσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας. Απαιτείται ένα σωματείο με μια διοίκηση έτοιμη να συγκρουστεί με ανιδιοτέλεια. Ένα σωματείο που δεν θα βολεύεται και δεν θα βολεύει με την ανάθεση. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος άλλος που θα μας λύσει το πρόβλημα. Μια διοίκηση που θα βάλει τον κλάδο σε αυτήν τη δράση και σε αμισβήτηση του συστήματος που μας τσακίζει. Εμείς δεν κρυφτήκαμε ποτέ. Δεν κρύψαμε την ταυτότητά μας. Δεν είπαμε αόριστα πως είμαστε ανεξάρτητοι. Είμαστε συγκεκριμένες δυνάμεις κι εξαρτιόμαστε αποκλειστικά από τις αποφάσεις των αρχαιρεσιών και των συνελεύσεών μας κι αυτό μας καθιστά με βάση την αντίληψή μας ανεξάρτητους από Ιδρύματα κι εργοδοσία. Το σωματείο είναι περισσότερο τώρα αναγκαίο από κάθε άλλη φορά να παραμείνει σε γραμμή σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα, να δυναμώσει και να ολοκληρώσει το έργο του για τον πολιτισμό και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Να συνεχίσει έναν αγώνα με προοπτική αντοχής, ώστε να μην ξεφουσκώσει στην πρώτη τρικλοποδιά, να μην απογοητευτεί ένας κόσμος και πάει πάλι σπίτι του.Η δική μας η πρόταση είναι πραγματικά ενωτική στη βάση των συμφερόντων των εργαζόμενων ηθοποιών, των μικρών επαγγελματιών και θιασαρχών, των ομάδων. 

Ισχυρό ΣΕΗ στην κατεύθυνση που προαναφέραμε σημαίνει κλάδος των ηθοποιών ισχυρός, να διεκδικήσει τις σύγχρονες, πραγματικές του ανάγκες.